ادامه »

مرحوم سيد بن طاوس در كتاب [الهوف‏على قتلى الطفوف‏] مى‏گويد: «وقتى على اكبر به سوى پدر آمد و اجازه جنگ خواست امام حسين (ع) بدون درنگ اذنش داد [. ثم نظر اليه نظر آيس منه‏] وسپس نگاهى مأيوسانه بر اندام او انداخت و بى اختيار قطرات اشك بر صورتش جارى شد و گفت. خداوندا تو شاهد باش كه جوانى به سوى اين‏سپاه رفت كه از لحاظ اندام و اخلاق و سخن گفتن از همه مردم به رسول توشبيه‏تر بود و در هنگام على بن الحسين به دشمن نزديك شده و به جنگ پرداخت و زد و خورد سخت و خونينى نموده عده‏اى زيادى را كشت وسپس به سوى پدر آمد و گفت: «يا ابه العطش قد قتلنى و ثقل الحديد اجهدنى پدر جان تشنگى مرا مى‏كشد سنگينى سلاح مرا به تعب انداخته‏است» [اللهوف على قتلى الطفوف سيد بن طاوس مترجم: سيد محمد صحفى ص 92- 93 [. از اين عبارت روشن مى‏شود كه على اكبر صراحتا ازامام (ع) طلب آب نكرده است گويا از سخن او به طور كنايى آب خواستن‏فهميده مى‏شود در اين باره شايد بتوان گفت كه منظورش راه تهيه كردن آب مى‏باشد. علامه مجلسى (ره) در بحار الانوار ج 45 ص 43 چنين گفته‏است. على بن الحسين آن قدر به جنگ ادامه داد كه ضجه سپاه كوفه به خاطر زيادى تلفات بلند شد و روايت شده كه او با اينكه بشدت تشنه بوديكصد و بيست نفر را به هلاكت رسانيد سپس نزد پدر بازگشت و گفت پدرجان تشنگى جانم را به لب آورد و سنگينى لباس رزم خسته و فرسوده‏ام‏كرد آيا راهى براى تهيه آب وجود دارد كه با رفع تشنگى در جنگ با دشمنان‏توانمندتر شوم. امام حسين (ع) گريست و انگشتر خود را به او اعطا كرد و فرمود آن را در دهانت نگه‏دار و به ميدان جنگ بازگرد و» آنچه كه از نقل‏علامه مجلسى بدست مى‏آيد اين است على اكبربراى تجديد قوا و توانمند شدن در مقابل سپاه دشمن راه تهيه آب را از پدرش سؤال كرده است و اين‏نشانگر شجاعت على بن الحسين است. با توجه به رجزهايى كه على اكبر در ميدان نبرد در مقابل دشمن مى‏خواند ميتوان فهميد كه مرادش از ابرازتشنگى در پيش پدر اظهار واماندگى و عجزش نيست بلكه مى‏گويد اگر آب مى‏بود بهتر از اين مى‏جنگيدم:

         انا علىّ بن الحسين بن علىّ            من عصبةٍ جدّ ابيهم النبى‏

         منم على پسر حسين بن على            از گروهى كه جدّ پدرشان پيامبر است‏

         انا علىّ بن الحسين بن علىّ            واللّه لا يحكم فينا ابن الدّعى‏

         منم على پسر حسين بن على            بخدا قسم كه زنازاده بر ما حكومت نتواند كرد

         اطعنكم بالرُّمح حتى ينشنى            اضربكم بالسيف احمى عن ابى‏

         با نيزه مى‏زنم تا نيزه خم شود            با شمشير بر شما مى‏زنم تا از پدر دفاع كنم‏

         نحن و بيت اللّه اولى بالنبى            ضرب غلامٍ هاشمىٍّ علوىٍ‏

         به كعبه سوگند كه ما سزاوارتر به پيغمبريم            زدن جوان هاشمى كه علوى است‏

آمدن زینب (س) به قتلگاه علی اکبر (ع)

شيخ مفيد در كتاب الارشاد ماجراى شهادت على اكبر و آمدن حضرت زينب (س) به قتل‏گاه را چنين نقل مى‏كند: «امام حسين (ع) آمد، تا بر سر آن جوان ايستاده، فرمود: خدا بكشد مردمى كه تو را كشتند. اى پسرم، چه بسيار اين مردم بر خدا و بر دريدن حرمت رسول خدا بى پاك گشته‏اند و اشك از ديدگان حق بينش سرازير شد. سپس فرمود: پس از تو خاك بر سر دنيا در اين حال زينب (س)- خواهر امام حسين (ع)- از خيمه بيرون دويده، فرياد مى‏زد: اى برادرم و اى فرزند برادرم و شتابانه آمد، تا خود را بروى آن جوان انداخت. امام حسين (ع) سر خواهر را بلند كرده، او را بخيمه باز گرداند و»،(1). مرحوم سيد بن طاوس هم آمدن زينب (ع) به قتل‏گاه، كنار جنازه فرزند برادرش على اكبر را نقل كرده است،(2) و اين كه صد در صد آمده است يا نه نمى‏شود قطعاً و جزماً در اين مورد اظهار نظر كرد و ارباب مقاتل و آنهايى كه متعرض اين مسأله شده‏اند گفته راوى را مطرح مى‏كنند. در فرض قبول، آمدن زينب كبرى (س) به قتل گاه، زمانى بوده است كه امام حسين (ع) محاصره دشمن را شكسته و خودش كنار جنازه فرزندش حاضر و خواهرش را به خيمه برگردانده بود. ابى مخنف نيز مثل صاحب «لهوف» مطلب را نقل كرده است،(3).

پى‏نوشت‏

 (1)) شيخ مفيد:» الارشاد «، ترجمه و شرح سيد هاشم رسولى محلاتى شيخ مفيد،» الارشاد «، ترجمه، محمدباقر ساعدى خراسانى، 459، انتشارات اسلاميه (

 (2)) سيد بن طاوس،» اللهوف على قتلى الطفوف «، صفحه 128، انتشارات اهل بيت (

 (3)) ابى مخنف لوط بن يحيى الازدى الغامدى الكوفى:» وقعه الطف «، ص 243، تحقيق محمد هادى يوسفى غروى، انتشارات جامعه مدرسين (

ادامه »